kliknij na zdjęcie, aby powiększyć.
kliknij na zdjęcie, aby powiększyć.
kliknij na zdjęcie, aby powiększyć.
U wejścia do świątyni odsłonięto tablicę upamiętniającą postać ks. Edwarda Mazura, postać niezwykle dla niej ważną.
Utrwalić pamięć ks. Edwarda
Kościółek wybudowany w XII w. przy szpitalu i przytułku dla trędowatych, na przestrzeni wieków pełnił wiele funkcji całkowicie odmiennych od tych religijnych. Bywał wykorzystywany jako zbrojownia, przyszło mu też służyć za stajnię. Szczególnie mocno ucierpiał w czasie II wojny światowej. Ulokowany przy ruchliwej trasie o ruchu zarówno krajowym jak i międzynarodowym, nie był najlepszą wizytówką miasta. Funkcji typowo religijnych pelnić także nie mógł, co parafian bolało najbardziej.
Tak więc nie tylko troska o miejsce kultu, ale też o kilkusetletnią perełkę architektoniczną, sprawiły, że starania średzian (parafian i księży) zaczęły przynosić wymierne efekty, a ostatecznie doprowadziły do znalezienia funduszy i decyzji o remoncie.
- Przeprowadzono go w latach 1976-1978, a dobrym duchem i osobą bezpośrednio odpowiedzialną za inwestycję był właśnie ksiądz Edward Mazur. Od dawna moim marzeniem było utrwalenie pamięci księdza Edwarda i dzisiaj właśnie to marzenie się spełniło – nie kryjąc wzruszenia, mówił po odsłonięciu Wiesław Hamkało, jeden z uczestników tamtych wydarzeń i fundator tablicy.
Źródło Bożego niepokoju
Jak czytamy na www.salezjanie.pl, ks. Edward Mazur urodził się w roku 1926 w Chłopach (diecezja Lwowska). Święcenia kapłańskie przyjął w roku 1956. Jego salezjańska droga formacyjna prowadziła poprzez Przemyśl, Oświęcim i Kraków, a praca duszpasterska poprzez Poznań, Oświęcim-Zasole, Niewachlów, Wrocław, Chocianów, Jutrzynę, jeszcze raz Wrocław, Środę Śląską, Chwalimierz i ponownie Wrocław.
W placówkach salezjańskich był znany jako budowniczy obiektów sakralnych, znany katecheta, duszpasterz ministrantów, młodzieży, opiekun chorych, żołnierz AK (przez długie lata kapelan IV Oddziału Lwów Armii Krajowej Wrocław w randze majora).
We wspólnotach salezjańskich był źródłem Bożego niepokoju. Zaangażowany w życie salezjańskie, starał się mieć dobry kontakt z przełożonymi, interesował się problemami Kościoła i Zgromadzenia.
Był duszpasterzem, żyjącym blisko ludzi, potrzebujących wspierał w trudnościach codziennego życia, niósł im realną ulgę w cierpieniach i Chrystusa w sakramentach świętych.
Miał wielu przyjaciół wśród salezjanów i rodziny salezjańskiej. Wciąż byli blisko niego jego krewni, którzy byli Jego radością, podporą w starszym wieku i pomocą w chorobach.
Pan Bóg pozwolił mu przeżyć 86 lat życia, 64 lata w Zgromadzeniu ks. Bosko i 56 lat w kapłaństwie. Zmarł, po ciężkiej chorobie, 1 września 2012 r.
